Hardlopen met hindernissen doe ik liever niet. Ik hou toch het liefst beide voeten op de grond. 
Maar net als in ons "gewone" leventje, moet je af en toe een obstakel nemen om uiteindelijk weer op die mooie strakke asfalt weg te komen waar alles meer dan perfect verloopt...en dan nog...wat is perfect...voor iedereen is dat weer een andere invulling. Voor mij betekent het datgene te kunnen doen wat op dat moment binnen mijn mogelijkheden ligt, ook al zou ik diep in m'n hart heel wat anders willen. Als ik dan naar het hardlopen kijk, dan mis ik een bepaalde drive op dit moment. Ik doe mijn schema zo goed als het kan, maar ook mijn lichaam protesteert nu. De knie vind het allemaal niet zo grappig meer als het op de kilometers aankomt. Gisteren was het doel 23 km, ik ben afgehaakt bij 20.7 km. Al vanaf 16 km begon het zeurende gevoel aan de zijkant van mijn rechterknie. Shit dus...ik nam het zgn. Paardenpad naast het fietspad maar de klachten namen niet af en in het mulle zand lopen was ook best pittig te noemen! Stukje lopen dan maar en weer proberen...tja...na 500 meter weer hetzelfde verhaal. Motivatie daalde tot het vriespunt inmiddels. Het was overigens bloedje warm voor Nederlandse begrippen....maar goed, mentaal gezien wilde ik verder, m'n knie zei duidelijk "nee Daan kappen nu!!". Bij vakantiepark 't Wildrijck in Dieverbrug gaf ik er de brui aan. De waterzak was zo goed als leeg, de gelletjes op en een ijskoud raketje was het enige wat mij nog even op de been hield 😎🍦God, wat kan een waterijsje van €1,50 je weer zo blij maken! Ik liet nog een mooi transpiratie spoor achter op het bankje voor het park 😅 en ging met de auto vervolgens verder naar Havelte waar ik de net verbrande calorieën er meteen weer bij kon gaan eten 😎😜 jammie!

The next best thing to do