Vakantie vieren en hardloopschema's consequent volhouden is een combinatie waarvan ik inmiddels aan den lijve heb ondervonden...dat is geen succesverhaal geworden. De eerste week ging ik nog als een speer als een enthousiaste dolle stier door het franse landschap heen. Week 2 heb ik mijn langste duurloop van maar liefst 1 uur volgehouden, heuvels op en af langs olijf en wijngaarden, prachtige uitzichten....maar die 150 minuten heb ik bij lange na niet gered. Beetje balen, want ja, mijn schema is mijn heilige graal, mijn houvast in het nieuwe bestaan als aankomend marathon loopster en je wil het ook niet verkloten natuurlijk! Qua intervaltrainingen kwam ik maximaal aan mijn trekken, veel te veel als je het mij vraagt! Wat was ik blij dat mijn laatste tochtje erop zat in de Provence en ik in gedachten alweer gezellig langs de Drentse hoofdvaart in de regen kon gaan lopen....wat hou ik dan toch van dat platteland! Week 3 was al helemaal niet om over naar huis te schrijven. De gang was er volledig uit. Nog 1 lullig traininkje gedaan van 20 minuten of zo waarbij ik meer fotograaf speelde dan renster. Ik gaf het op. Ik had nog het goede voornemen om bij aankomst in het overnachtingshotel nog een rondje te gaan. Maar na een lange dag in de auto wilde ik alleen nog maar meer zitten, beetje eten met een lekkere halve liter voor mijn neus. Ik beloofde mijzelf daar plechtig dat ik dat weekend de schade zou gaan herstellen. Maar dan kom je vervolgens weer in de post-vakantie opruim en kilo's wasgoed wegwerk modus terecht. Huisdieren weer overal vandaan halen, de familie een live bezoekje brengen om dat prachtige bruine kleurtje even te showen. De zaterdag heb ik tussen 2 wasmanden door de hardloopschoenen aangetrokken, de zondag maar meteen "even" die 2,5 uur durende duurloop gedaan waarbij Edwin mij (op vrijwillige basis) uit de auto heeft gezet met als eindstation Havelte. Ach, en dan maandag ook meteen maar weer met de snelle loopgroep mee terwijl de spierpijn nog niet uit mijn benen was. Die spieren gingen (zeer terecht ook) even enorm in protest waarbij ik de handdoek in de ring heb gegooid en eerder aftaaide naar mijn loungebank. Ben tenslotte ook geen 23 meer he!  ;)  

32 kilometers!

Maar goed, de rem ging er eventjes op. Wat voor mij niet makkelijk te vinden is, maar ik voelde dat dit zo de verkeerde kant opging. Ik heb ook nog wat advies ter harte genomen van 2 zeer ervaren marathonlopers die ik sprak bij de loopgroep. Ik moest zeker niet te snel willen gaan op de langzame duurloop. 7 minuten over een kilometer is helemaal niet raar. Het gaat om het wennen aan de afstand, je lijf en spieren en ook mentaal natuurlijk. Als je langzamer loopt kan je ook meer genieten van alles om je heen, je voelt waar je lichaam nog moeite mee heeft en waar je aan moet werken, je hebt meer aandacht voor je techniek. En gewoon het gevoel dat je niks moet. Geen prestatiedrang. De week daarna liep ik met deze wetenschap in mijn achterhoofd een geweldige 32 kilometer! Lopen op gevoel...Overigens een prachtige route over Grolloo en Rolde. Als ik daar dan zo in mijn uppie loop door de zon, regen, tussen de koeien en de sloten door, door de groene bossen, mijn favoriete muziek op de achtergrond in mijn oren...dan is dat voor mij echt ultiem gelukkig zijn. Daarom loop ik, daar krijg ik ter plekke weer energie van. En bij thuiskomst naast de nodige liters water, een heel erg verdiende Cote du Rhone natuurlijk... met nachos! 

Planken

Inmiddels zit ik weer in mijn oude vertrouwde patroon...vier keer trainen waarbij ik wel moet gaan planken vanaf nu elke dag. Gezellig een minuut als een houten spaanplaat boven de vloer hangen. Dan nog de zijkanten op dezelfde manier. Hartstikke leuk. Elke dag verheug ik mij weer op dit buikspier (3 minuten is lang zat) momentje.

Zeker bij die lange afstand merk ik echt wel dat mijn rug spieren teveel werk moeten overnemen van mijn altijd al matige buikspieren...Blijft slappe hap helaas. Maar wie weet komt er ooit nog een sixpack tevoorschijn! Ik mag altijd blijven dromen toch?! 😉