De titel verwijst helaas niet alleen naar mijn knie, ook mentaal gaat het momenteel wat minder goed met mij. Ik weet inmiddels na 45 jaar met mijzelf te hebben geleefd dat ik nog wel eens te hard van stapel kan lopen, zowel letterlijk als figuurlijk :) en mijn eigen grenzen slecht kan bewaken. Mijzelf een halt toeroepen om even rust te nemen komt eigenlijk niet voor in mijn leven. Als er dan zoals bij mij het afgelopen jaar (op werkgebied) ook wat tegenvallers bij kwamen en daarnaast niet goed wetende wat ik nou eigenlijk echt zelf wil en leuk vindt, niet luisteren naar je gevoel daarin, dan kan het fout gaan. En dat ging het bij mij een paar weken geleden ook. Ineens was daar die muur...bam...en mijn lichtje ging even uit. Ik wist het even niet meer, mijn hoofd zat vol. Alle signalen van je lijf negeren en alleen denken vanuit je hoofd werkt niet. In het verleden heb ik hier vaker mee te maken gehad, en toch trap ik er weer in. Meegaan met de drukte, alle prikkels die je elke dag te verwerken hebt. Er moet elke dag een moment van rust en ontspanning zijn en ik merk nu dat ik dat nergens echt goed heb gepakt. Thuis, op het werk....ik stond altijd "aan". Nu neem ik weer tijd voor mijzelf en ben ook therapeutisch gaan hardlopen. Eigenlijk is het een soort van mindfulness rennen op een heel rustig tempo, bijna joggen. Bewust met jezelf en de omgeving bezig zijn in het "nu". Daarnaast letten op een goede buikademhaling wat ook kan bij dit tempo en bij mij heeft klassieke muziek, of in ieder geval rustige (instrumentale) muziek mij erg goed gedaan. Het is ook wetenschappelijk bewezen dat rustige muziek een kalmerende invloed heeft die rechtstreeks bij de hersenstam binnenkomt en waar o.a. je ademhaling, bloeddruk en hartslag wordt geregeld. De amygdala is een hersengebied waar emoties worden ervaren, verwerkt en aangestuurd. Bij chronische stress kan de amygdala overactief worden waarbij angst en depressie kunnen ontstaan. Als je gaat wandelen, hardlopen, mediteren kalmeer je dit gebied en breng je de neurotransmitters uiteindelijk weer in balans. Een positieve mindset trainen ondersteunt het herstellen daar weer bij.

Tot zover even een stukje theorie erachter, maar het heeft mijn wel geholpen om meer grip te krijgen op de situatie. Als ik veel stress en spanning voelde trok ik de hardloopschoenen aan omdat ik wist dat ik na mijn rondje mij zoveel relaxter zou gaan voelen. De dopamine die dan aangemaakt wordt, was echt goud voor mij!

De afgelopen 2,5 week heb ik dan ook bijna elke dag wel minimaal een uur gelopen of gewandeld. Het werkt dus echt verslavend, maar dan op een gezonde manier:)

30 km

De road to Amsterdam....tja, de lopersknie gooide wel wat roet in het eten wat voorbereiding betreft. Na veel 10 kilometers te hebben gelopen off road en langzamerhand weer meer op het asfalt merkte ik dat het beter ging. Vorige week  besloot ik het erop te wagen en ben ik in Spier door het Nationaal Park Dwingelderveld gaan lopen. Echt een prachtig stuk natuur, heerlijk zonnig weer en wel grappig dat ik de enige hardloper daar was die ochtend. Alleen maar fietsers tegen gekomen en zo leuk dat bijna iedereen elkaar ook begroet onderweg. Op een gegeven moment wordt je er ook wel moe van, maar aan de andere kant; we hebben vaak veel te weinig oog voor een ander en het doet je ook wel goed om even gezien te worden. Wat voeding en vocht betreft kon ik volstaan met een banaan voor het lopen, een rugzak met 3 liter water, een paar kleffe winegums en een gelletje bij 10 km. De 21 kilometer werd uiteindelijk op een relaxt tempo gehaald van rond de 6.00 min/km. Het "moeten" heb ik dan ook helemaal uit mijn programma geskipt. Ik doe nu alleen nog wat goed voelt. Tijden en afstanden laat ik los en ik zie wel wat er dan gebeurt. En dat loopt al zoveel meer ontspannen. Hardlopen moet, vind ik dan, ook vooral gaan om het genieten van alles om je heen en je niet teveel blind staren op een streeftijd. Zeker als je even niet goed in je vel zit.

Vandaag liep ik met een goede vriend van mij, die ook de Amsterdam marathon gaat doen, door het Fochteloërveen. Het ligt praktisch in de achtertuin. Wat is het dan ook heerlijk om in Drenthe te wonen!  Je kan als je wilt zo makkelijk de rust opzoeken. Ook vandaag liet ik in het midden wat voor afstand het zou gaan worden. Tot mijn verbazing liep ik al pratend iets meer dan 3 uur later weer terug mijn straat in. 30 kilometer stond er op de teller! Ook de knie heeft het perfect gedaan. Dit soort overwinningen maken mij echt weer heel gelukkig en trots!

M.a.w. de marathon heb ik nog niet opgegeven. Ik bekijk het per dag en training. Voorwaarde 1 voor mij is dat het leuk moet blijven. Zo niet, dan is het ook goed.

Just go with the flow! :)